Fifty Shades of Grey, Harry Potter en Het Diner zijn boeken die voor sommige mensen net iets te populair zijn. Ze willen ze daarom met geen vinger aanraken. Het heeft misschien iets te maken met snobisme: “Als iedereen het goed vindt, dan zal het wel oppervlakkig zijn,” denken ze. Zelf ben ik stiekem zo iemand. Met Harry Potter zat ik goed fout. Per ongeluk las ik deel 3 en meteen was ik verkocht voor de hele serie.
Ik had het ook met De Kleine Prins. Dat gezwijmel over dat jochie in de ruimte. Mensen noemen het net iets te vaak en de tekeningen uit het boekje kom je tot vervelens tegen op kalenders en mokken. Ook dichtbij huis stalkte het kleine ventje me: mijn vriendin spaart exemplaren in allerlei talen. Recalcitrant liet ik ze jaren links liggen.
Tot ik een boekje kreeg met de mooiste citaten van de auteur Antoine de Saint-Exupéry. Ik vond het interessant en dacht: laat ik me voegen bij die andere 80 miljoen mensen die het boekje hebben gelezen. Nederig vroeg ik mijn vriendin om het Nederlandse exemplaar dat ze vervolgens triomfantelijk overhandigde.
Eindelijk maakte ik kennis met het mannetje dat eenzaam en alleen op een planeet woont. Waarschijnlijk heb jij het boek allang gelezen, maar dit is wat mijn opviel: de enige metgezellen van de prins zijn drie vulkanen (waarvan een dood) en een bloem. De laatste is ijdel, kwetsbaar en onaardig. Toch beschermt en verzorgt de prins haar. Als hij het wijde heelal in wil trekken om zijn eenzaamheid op te lossen, zegt ze: “Ik heb me dwaas aangesteld. Vergeef het me maar en streef naar geluk. Ik houd van je. Je hebt dat nooit geweten door mijn eigen schuld.” Aha daar begint het sentimentele gejammer, denk ik. De prins vertrekt.
Na allerlei omzwervingen en ontmoetingen in het heelal reist hij af naar de aarde. Hij komt een piloot tegen die is neergestort in de woestijn en verwoede pogingen doet om zijn vliegtuig te repareren. Saillant detail is dat de schrijver zelf vliegtuigbestuurder was en een jaar nadat hij het boek had afgerond, verongelukte in de Middellandse Zee.
De prins vertelt de piloot dat hij op aarde allerlei bloemen tegenkwam die leken op die ene bloem op zijn planeet. Hoe bijzonder was zij dan nog? Na wat tranen en wijze levenslessen van een vos valt het kwartje. Hij zegt tegen de rozen: “Natuurlijk zou een willekeurige voorbijganger geen verschil zien tussen mijn eigen roos en jullie. Maar toch is zij, zij alleen, veel belangrijker dan jullie allen, omdat ik haar water heb gegeven, haar heb beschut (…) omdat zij mijn roos is.” De vos zegt: “alle tijd die je hebt besteed aan je roos, maakt je roos juist zo belangrijk.”
Interessant! Dat geldt natuurlijk ook voor je hobby’s, vrienden, buren, familieleden, lievelingsboeken etc. De tijd die je er aan hebt besteed, maakt het voor jou waardevol. En ook werpt het een ander licht op het gejammer van de roos. Die haar enige vriend op haar planeet loslaat, zichzelf opoffert en hem opdraagt om gelukkig te worden, zoals ouders dat met kinderen moeten doen en verliefden met exen. Misschien hadden die 80 miljoen lezers voor me toch gelijk.
Op naar Fifty Shades of Grey!