Een kleine vrolijke vrouw met een rode jas gaat mij coachen. Jarenlang heeft ze mensen gecoacht in het bedrijfsleven, nu is ze ernstig ziek (maar dat weet ik op dat nog niet) en wil ze graag nog wat mensen coachen.
Na een korte kennismaking gaat de coaching beginnen en dan gaat het al snel over wat ik zou willen in het leven. Ik ben 35 jaar en mijn grote probleem is dat ik niet precies weet wat ik wil. Trainer is een heel mooi vak, waar ik veel in kwijt kan, maar voor altijd?
Ze kijkt me aan met indringende ogen en zegt : het is een beetje vreemd, maar ik ga je nu een paar minuten dezelfde vraag stellen: “Wat wil je?” Ze blijft die vraag maar stellen: “wat wil je?”. Het lijkt iets van een eeuwigheid te duren. Het heeft iets wat een kruising tussen een vriendelijke verhoor en een marteling. Ze verandert beurtelings van een aardige oma in een Gestapo officier. Totdat ik tot mijn eigen schrik mezelf hoor zeggen: “ Exploderen op het toneel.” Mijn god denk ik: zou ze nu denken dat ik een terrorist ben?
“Aha,” zegt coach Annet. “Exploderen op het toneel.” “Interessant en wat bedoel je daar precies mee?” Ik leg uit dat ik mijn studententijd allerlei toneel heb gespeeld en dat het mijn droom is om nog een onemanshow te hebben voor mijn veertigste, voordat het een midlifecrisis wordt. En ontploffen moet je dan meer zien als alles geven wat je kan op dat toneel.
Ze begrijpt het.
“Als je nu eens nadenkt over jouw kansen om dit te realiseren dit”, ze kijkt even naar haar aantekeningen: “’exploderen op het toneel’ welke cijfer zou je jezelf dan geven op een schaal van 1 tot 10? En 1 betekent dan zeer weinig kans en 10 dat dit gaat gewoon lukken.” Ze legt de tien cijfers van 1 tot 10 neer op de grond. Ik moet diep nadenken en besluit op de 7 te gaan staan. Annet zegt prima. Wat maakt dat je jezelf een zeven geeft?”
“Nou in mijn studententijd heb ik best met succes veel op het toneel gestaan en ik heb laatst wat cursussen gedaan. Daarnaast heb ik heel veel columns geschreven, dus ik denk dat ik ook best wat te vertellen heb, wat al op papier staat. Mijn probleem is dat ik het gewoon moet doen.”
“Goed, en wat zou dan een eerste stap kunnen zijn om bijvoorbeeld naar de 8 te gaan? (werken in kleine stapjes) Nou 14 jaar geleden heb ik eens auditie gedaan, ik werd afgewezen en toen zeiden ze dat het goed zou zijn om een regisseur in te huren. Ik denk dat dat een goede eerste stap zou zijn (geweest). Annet knikt “Ken je er een? “ Ik zeg ja. “Wat wil je als eerste stap te noteren om…,” en ze kijkt over haar bril heen weer even op haar blaadje, “…..te exploderen op het toneel”. “Ik zou natuurlijk die regisseur kunnen bellen voor een afspraak. “Prima, zegt Annet. En dat is wat ik deed.
Vijf jaar later na meer dan 100 shows mag ik optreden in Emmeloord. Het aantal aanmeldingen heeft de organisatie verrast: 300. Ja dat is de pioniersgeest van de Noordoostpolder, zegt de organisatrice. Als er een uitnodiging is, dan komt ook iedereen! In de kleedkamer van Theater ’t Voorhuys hoor ik de mensen binnenstromen. Op het toneel lukt voor mijn gevoel alles en het publiek schijnt het leuk te vinden! Het was mijn absolute hoogtepunt van 2018. En ja daar in Emmeloord ga ik helemaal op in het spel en in het warme publiek en explodeer ik een beetje (het echte exploderen gaat voor mijn gevoel nog komen). In die mate dat ik zelfs aan het publiek durf te vragen of ze met mij op de foto willen.
Met de kennis van nu was Annet perfect geschoold in het oplossingsgericht coachen. Alles zat erin: schalen, oordeelloos luisteren, kleine stappen zetten, zoeken naar de uitzonderingen. Een sessie van een uur. Niet ingaan op wat er in het verleden is gebeurd, maar kijken wat je in de toekomst zou kunnen doen, bouwen naar de oplossing.